مدح و مرثیۀ حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
دریـای دردهـای دلـش بـی‌کـرانـه بـود از کودکی به تیـر مـصیبت نشـانه بود از لحظه‌ای که چشم به چشم حسین دوخت زینب حدیث زنـدگی‌اش عاشـقـانه بود هر جا حسین رفت چنان سایه بی‌قرار منزل به منـزل از پی مـولا روانه بود انسان ولی فـرشـته‌تر از هر فـرشته‌ای دلخـسـته از جفـای زمـین و زمانه بود آوار شـد حــمــاسـۀ او بــر سـر یـزیـد هر چند کوه غصه و داغش به شانه بود در خطبه‌اش حـقـیقـت اسلام جلوه کرد ویـران‌گـر بنـای فـریب و فـسـانـه بود آن روز در هـیاهـوی بازار شـام شوم در ازدحام مطرب و چنگ و چغانه بود از مـادر شـهـیـدۀ خـود ارث بُـرده بود جـسـمـش کـبـود از اثـر تـازیـانـه بـود شعر " کمیل" قابل خاتون صبر نیست تـنهـا بـرای عـرض ارادت بـهـانه بود |